၉၆။ လက်ဝါးကပ်တိုင်တော်အောက်တွင်ကျူး

လက်ဝါးကပ်တိုင်တော်အောက်တွင်၊ ကျွန်ုပ်ခိုလှုံလိုလေ၊ နေပူပြင်းသောဒေသ၌ပင်၊ ကျောက်လုံးကြီးရိပ်လိုပေ။ ဒေါသမုန်တိုင်းကျသောအခါ၊ ဘေးပေါင်းကွယ်ကာရာတည်း။ ဝန်လေးသောသူဝန်ချထားရာ၊ မောသူနားရာပေတည်း။ ထိုတိုင်တော်မြတ်အပေါ်တွင်၊ တစ်ရံတစ်ခါကြည့်သော်၊ ကျွန်ုပ်တွက်သေခံသဏ္ဌာန်ပင်၊ ကျွန်ုပ်မြင်သည်ထင်ပေါ်။ မြင်ရတိုင်းမျက်ရည်ကျသဖြင့်၊ အံ့ဖွယ်နှစ်ခုတွေ့သည်။ အတုမရှိမေတ္တာတော်နှင့်၊ ကိုယ်၏ယုတ်ညံ့ခြင်းတည်း။ ထိုတိုင်တော်မြတ်အရိပ်သာ၊ ကျွန်ုပ်ခိုရာဖြစ်စေ၊ မျက်နှာရောင်ခြည်ထွန်းတောက်မူရာ၊ ကျွန်ုပ်အလင်းဖြစ်လေ။ လောကဆင်းရဲစည်းစိမ်ထဲဝယ်၊ အရှုံးအမြတ်မထင်။ ကိုယ့်ပြစ်ကိုသာရှက်ရာဖြစ်ဖွယ်၊ တိုင်တော်၌ဝါကြွားချင်